WŁOŚNICA ZIELONA

Rodzina: wiechlinowate (Poaceae), dawniej trawy (Gramineae)

Nazwy ludowe i potoczne: dziki ber, szczecica, włosica

Charakterystyka botaniczna: roślina jednoroczna, jara, niezimująca. Pospolity w Polsce chwast różnych upraw, szczególnie ogrodniczych oraz upraw z późnych siewów.

MORFOLOGIA

Siewka: pierwszy liść podługowaty, w pączku złożony, długości 10–12 mm i szerokości do 2,5–3 mm, płaski, z widocznymi równorzędnymi nerwami. Pochwa pierwszego liścia bez języczka, często czerwono nabiegła. Drugi liść płaski, węższy, ale dłuższy w pączku zwinięty. Pomiędzy pochwą liściową a blaszką wianuszek długich i cienkich włosków.

Roślina rozkrzewiona: trzeci liść w pączku zwinięty, z wianuszkiem włosków zamiast uszek. Kolejne pędy w okrągłe. Tworzy luźnokępkowy pokrój.

Źdźbło: cienkie, podnoszące się lub wyprostowane od nasady. Osiąga wysokość do 40 cm (zwykle 15–30 cm).

Liście na źdźble: jasnozielone, płaskie, z widocz-nymi nerwami, w pączku zwinięte, lancetowate lub równowąskie, długości 4–8 cm.

Korzeń: wiązkowy, z licznymi cienkimi korzeniami przybyszowymi. Osiąga głębokość do ok. 5–15 cm.

Kwiaty: zebrane w kłosokształtne, walcowate wiechy, długości 3–7 cm, grubości 0,7–1 cm, często zwisłe. Kłoski długości 2 mm z 3 plewami. Z osadki wiechy wyrastają długie, zielone lub fioletowe szczeciny.

Owoc: ziarniak jajowaty, długości poniżej 2 mm, ze zrośniętymi plewkami.

SZKODLIWOŚĆ

Progi szkodliwości: nie ma opracowanych oficjalnych. Chwast typowo ciepłolubny, wschodzący późno, stanowi zagrożenie w przypadku zachwaszczenia późnego lub wtórnego, szczególnie w uprawach buraków, kukurydzy i w warzywach.